De kracht van mijn liefdeskern.

Met dit onderwerp ben ik nu vier jaar heel bewust bezig. Eigenlijk sinds de dag dat ik mijn hand op mijn linkerborst legde en mijn borsttumor vroeg waarom hij was verschenen. Ik had toen nog niet door dat ik aan het mediteren was. Wat voor mij betekent: mijn kern vragen naar de betekenis van iets en niet mijn opgebouwde persoonlijkheid die vraag stellen. Ik weet nu achteraf dan ook dat de woorden niet van mijn tumor zelf kwamen, maar van die liefdeskern binnen in mij. Maar in die tijd associeerde ik mijn borsttumor met mijn kern. Lees de woorden hieronder maar eens die ik door kreeg toen ik hem de vraag stelde naar zijn komst.

Jij was er al heel lang…….

Toch, ook al kon ik jou letterlijk voelen, was ik mij er niet bewust van dat jij het was.

Als een ovaal plakaatje lag jij in mijn linkerborst

Pas toen ik dacht….jij zit mij letterlijk in de weg….werd ik mij pas echt bewust van jou.

Toen jij een feit bleek te zijn voelde ik verwarring.

Ik was niet boos of bang Ik wilde niet vechten of vluchten.

Nee….ik was opgelucht en ik begreep jouw liefdevolle komst en ik vroeg jou verdrietig: ​ Boezemvriend, waarom lukt het niet om van mezelf te houden….waarom kan ik mezelf niet accepteren zoals ik ben? ​ Daarop antwoordde jij vol liefde: ​ Omdat jij niet ziet en voelt wie jij werkelijk bent. Luister naar mij. Haal de muur weg rond jouw hart en ik kan liefdevol vertrekken. Want dan kun jij aanschouwen en voelen wie jij bent. Maar blijf je vechten tegen jezelf en jezelf pijn bezorgen, dan zal ik jou liefdevol terugvoeren naar jouw vredige en gelukkige thuis en dan zul jij weer terugkeren naar aarde wanneer je er opnieuw klaar voor bent. Want ik kan en zal nooit vergeten wie JIJ werkelijk bent. ​

Liefs jouw Boezemvriend

Toen ik dit opschreef en overlas voelde ik een intense vrede en blijdschap door mijn lichaam heen gaan. En ik voelde kracht! Een kracht die niet echt in woorden te beschrijven is, maar die er gewoon was. Als ik er een woord aan moet geven dan zeg ik ZELFLIEFDE. Die kracht is twee jaar lang bij mij gebleven. Of nou ja…zo beschrijf ik het in menselijke termen maar even. Want deze kracht zit er altijd. Ik weet nu dat ik mij erop af kan stemmen. Het vergt bereidwilligheid en geduld in eerste instantie. Dit omdat de opgebouwde persoonlijkheid altijd zo hard praat en zich op deze manier op de voorgrond plaatst. De kern zal nooit proberen met een elleboogje jouw persoonlijkheid weg te duwen, simpelweg omdat het weet dat de persoonlijkheid niet werkelijk is. En door ermee te gaan wedijveren geef je het bestaansrecht. De kern heeft zoveel zelfvertrouwen dat het rustig wacht, totdat jij de keuze maakt om ernaar te luisteren. En ik kan je garanderen dat je nog nooit zulke liefdevolle en krachtige antwoorden hebt gehad. De kracht die uit deze woorden komt is zo overweldigend dat ik er inderdaad twee jaar lang op heb kunnen vertrouwen. Alles in die twee jaar bezag ik met de ogen van de liefde. Wat bedoel ik daarmee. Alles voelde goed. Welke situatie ik ook tegenkwam op mijn pad, ik bezag het met liefde. Ik was continu afgestemd. Ik was nergens bang voor. Voelde ik bijvoorbeeld verdriet omdat ik door de chemokuur in de menopauze terecht zou komen en misschien onvruchtbaar zou worden, dan liet ik dit verdriet helemaal toe en daardoor durfde ik de boosheid daarover ook te voelen. Ik voelde mij zo gedragen door mijn kern dat ik alles zonder oordeel durfde te voelen en te beleven. Daardoor liet ik het gevoel en de angstgedachten die daarbij hoorden los en kwam ik weer in die vrede en dat blije gevoel terecht. Dit ging allemaal vanzelf. En daardoor gebeurden er dan weer hele mooie dingen. Zo kreeg ik bij het invriezen van de eicellen bijvoorbeeld te horen dat ze waarschijnlijk 2 eicellen zouden vinden waarvan ik er misschien 1 zou kunnen invriezen. Bij een gezond persoon vinden ze doorgaans maximaal 8 eicellen waarvan er dan 6 goed genoeg zijn om ingevroren te worden. In eerste instantie dacht ik: waarom dit hele gedoe ondergaan voor 1 eicel. Maar mijn moeder, gezonden op dat moment door mijn liefdeskern zei heel duidelijk: Pries dit doe jij wel! Jij wilt ooit kinderen, dus jij gaat dit doen.In de twee weken dat ik werd behandeld voelde ik mij steeds vrediger en blijer. Het voelde bijna alsof ik zwanger was….een heel mooi gevoel. Na de operatie werd ik gebeld door de arts die de ingreep had gedaan en vol liefde zei ze: ik bel doorgaans nooit om het resultaat door te geven, maar nu wilde ik je meteen bellen. Ook omdat dit nog nooit eerder is voorgekomen. We hebben maar liefst 24 eicellen uit jouw eierstokken kunnen halen, waarvan er 22 goed genoeg zijn om in te vriezen! Dit gun ik je zo! Ik voelde zoveel blijdschap en zoveel bevestiging. En zo gebeurden er in de twee jaar dat ik in het traject zat meerdere mooie dingen. Ik durfde ondanks wat er in mijn buitenwereld en in mijn lichaam gebeurde te vertrouwen op die liefdevolle kracht die ik voelde. Ik voelde mij als het ware gedragen door iets, omdat ik er geen moeite voor hoefde te doen. Ik ben nog nooit zo gelukkig geweest als toen, ondanks de omstandigheden. In die tijd leerde ik dat het niet de omstandigheden zijn die mijn leven maken of breken, maar mijn vertrouwen in mijn kern! Ik hoorde mijn opgebouwde persoonlijkheid ook nog weleens praten, maar ik kon die gedachten en overtuigingen rustig aan de kant zetten of ik durfde het gevoel wat daarbij hoorde zoals bijvoorbeeld boosheid, verdriet, machteloosheid en frustratie gewoon te voelen. En daardoor werd het gevoel echt gevoeld door mij en kon ik het loslaten. En daardoor kwam ik weer bij dat vertrouwen in mijn kern. Ik voelde dan namelijk vrede, blijdschap, geluk en dankbaarheid.

In het begin schreef ik: die kracht is twee jaar lang bij mij gebleven. Daar wil ik mee zeggen dat ik na die twee jaar weer meer terechtkwam in mijn opgebouwde persoonlijkheid. Niet wat betreft mijn ziekte. Tot op de dag van vandaag heb ik het volste vertrouwen in mijn lichaam. Ik hoor mijn kern wat dat betreft heel goed. Ik voel geen angst als mijn arts bijvoorbeeld zegt: doordat jij de hormoonbehandeling niet doet heb jij meer kans om weer borstkanker te ontwikkelen. Ik voel alleen maar vrede en rust als hij dit zegt. Dit omdat ik voel hoe het met mij gaat en omdat ik oprecht naar mezelf durf te kijken. Ik ga hierin op die liefdeskracht af die ik voel. Ik voel mij er letterlijk door gedragen.

Maar op andere gebieden in mijn leven vind ik het nog moeilijk om mijn kern te voelen. Dit heb ik een tijdlang vreemd gevonden. Dat is dan een stukje van mijn opgebouwde persoonlijkheid die dat vreemd vindt. Dat stuk wil alles beargumenteren en analyseren. Dat weet ik nu heel goed, alleen ik voel nog niet altijd wat ik niet wil voelen, waar ik niet naartoe wil. Er zit schijnbaar nog angst op.

Zo verbrak een half jaar na die twee jaren iemand waarvan ik heel veel hou het contact met mij. Ik kwam plotsklaps in mijn opgebouwde persoonlijkheid terecht. Ik voelde letterlijk doodsangst. Ik voelde die steun en dat vertrouwen helemaal niet meer wat dit onderwerp (maatje waarmee ik mijn leven wil delen) betreft. Het contrast had niet groter kunnen zijn. Ik besef nu, weer twee jaar later dat dit de bedoeling is van mijn leven. Ik begrijp steeds beter wat de bereidwilligheid inhoudt om af te stemmen op de liefdesfrequentie oftewel liefdeskracht. Wat dit onderwerp betreft voelde ik de kern absoluut niet. Ik zat zo vast in mijn angstgedachten van verlies en afwijzing, dat ik totaal geen rust durfde toe te laten. Want dat zou betekenen dat ik moest toegeven dat ik was verlaten en was afgewezen. Dan wilde ik letterlijk liever dood gaan. Wat ik nu beschrijf zijn allemaal gedachten van mijn opgebouwde persoonlijkheid. Het deel dat denkt dat zij buiten zichzelf de zekerheid en liefde moet vinden. Wat betreft dit onderwerp had ik onbewust nog heel veel angstgedachten. Ik zeg onbewust, terwijl ik als ik terug kijk wel sluimerende gevoelens voelde, maar ik durfde er niet naartoe. Ik durfde mijn gevoelens van diep verdriet, boosheid en machteloosheid niet toe te laten. Daardoor bleven ze vastzitten in mijn lijf en gingen ze logischerwijs een eigen leven leiden. Om die gevoelens niet op te laten komen schakelde ik mijn opgebouwde persoonlijkheid in. Deze komt dan tot uiting in vele vormen of maskers. Ik ging geforceerd blij doen, zodat mensen niet zouden zien wat er werkelijk speelde. Terwijl iedereen doorhad wat er speelde, alleen ik durfde niet oprecht naar mezelf te kijken. Nee ik hield mezelf letterlijk voor de gek, omdat ik te bang was om mijn liefdeskern toe te laten. Mijn overtuigingen waren te hardnekkig. Ik was in die tijd ook heel gemeen en hard voor mezelf, waardoor ik dus eigenlijk in een soort depressie terechtkwam. Ik zei dingen tegen mezel als: als je het nu anders had aangepakt dan had hij het contact niet verbroken. Ik zat ook continu het verleden te herkauwen en ik probeerde het continu te veranderen. Ik zat letterlijk in mijn overleving. Ergens hoefde het voor mij niet meer, terwijl ik ook in de war was, omdat ik mij tijdens mijn borstkankertraject zo ontzettend gedragen had gevoeld en totaal niet dacht dat ik zou sterven. En nu wilde ik ineens zelf deze aardbol verlaten.

Schijnbaar voelde ik toch wel ergens een bodem, want ik ben hulp gaan zoeken. De laatste twee jaar heb ik heel veel werk op mijzelf verricht betreffende dit onderwerp. Ik wilde mijn angsten eerlijk onder ogen komen bijvoorbeeld, ik wilde compassie voor mezelf leren voelen en mezelf en de ander vergeven. Leven in het nu en het verleden vriendelijk bekijken en niet stil te staan bij de toekomst. Allemaal dingen die ik tijdens mijn borstkankertraject automatisch deed. Toen ging dat allemaal vanzelf. Ik begrijp nu dat als ik niet zo was terug gezet in mijn opgebouwde persoonlijkheid ik in dit leven niet zo zou kunnen meeleven met anderen als dat ik nu doe. Ik begrijp en voel steeds meer hoe wij functioneren en waarin wij onszelf in de weg zitten. Ik heb steeds meer compassie voor mezelf en ik kan steeds beter vergeven.

Ik schreef net dat ik toch ergens een bodem voel wat betreft het herkennen en erkennen van mijn liefdeskracht. Ik weet nu namelijk dat alles wat je je weer herinnert jou nooit meer kan worden afgenomen. En als je vervalt in overlevingsstrategieën en maskers, dan ga je ze juist eerder herkennen. Ik heb de laatste twee jaar geleerd om met compassie naar mezelf te kijken en niet steeds te zeggen: pffff waarom gebeurt nu dit weer, of waarom kan ik het niet voelen! Nee, in plaats daarvan glimlach ik en bedank ik mezelf voor het feit dat ik het contrast nu zie en ik vraag om hulp zodat ik de bereidwilligheid weer kan voelen om oprecht naar mezelf te kijken en de moed te hebben om mijn gevoelens weer toe te laten. Daarnaast ben ik nu bewust dankbaar voor wat ik wel al bereikt heb wat betreffende mezelf. Ik voel dus meer ZELFLIEFDE.

Mijn bereidwilligheid om steeds weer de keuze te maken voor mijn liefdeskern/ liefdeskracht wordt steeds groter. Ik voel steeds meer zelfvertrouwen en ik vind het leven echt leuk nu. Ik maak er nu zelfs een spelletje van. Ik kijk bewust wat er elke dag in mijn leven gebeurt. Hoe reageren mensen op mij, durf ik te zeggen wat ik voel, zo niet waar zit de angst dan op? Ik ga er luchtiger mee om. Ik mag fouten maken van mezelf (fouten bestaan niet, dit is een overtuiging van mijn opgebouwde persoonlijkheid 😉), ik mag voelen en daar niet meteen over oordelen. Ik mag mijn ruimte innemen!!!! Ik voel mij met de dag vrijer en blijer.

Dit gun ik jou ook! Mocht dit stuk bij jou resoneren en mocht jij meer willen weten over mijn manier van werken, neem gerust contact met mij op! Ik help jou graag om jezelf beter te begrijpen en compassie en vergeving in je leven toe te laten en te omarmen.

ZELFLIEFDE is en blijft het antwoord!!!!!!!!

Liefs Pries