Elk nadeel heeft zijn voordeel

Deze week is best een bijzondere week voor mij. Ik vlieg mijn laatste vlucht als stewardess voor de KLM. Ik neem afscheid van de KLM na ruim 12 jaar. Als iemand mij dit een jaar geleden had verteld, had ik het niet geloofd……of toch wel?........

Achteraf zie en voel ik dat ik gehecht was geraakt aan het werken bij de KLM. Oftewel…..het was een verslaving geworden. Ik kon mij geen leven zonder de KLM voorstellen. Pas toen ik in 2016 de diagnose borstkanker kreeg en ineens van de een op de andere dag in de ziektewet kwam te zitten, werd ik geconfronteerd met het feit dat ik dacht niet zonder KLM te kunnen. Het moment dat mijn manager tegen mij aan de telefoon zei ‘jou zien we het komende jaar niet terug’ schrok ik. Ik was perplex bij de gedachte dat ik niet meer elke week naar Schiphol zou rijden. Even kon ik de link tussen hoofd en hart niet leggen. Mijn paniek riep ‘niet vliegen, maar dat is onmogelijk’! Doordat ik een half jaar eerder was begonnen met de Reiki cursussen, had ik toen nog onbewust al een manier gevonden om mijzelf te kalmeren op momenten dat ik in paniek raakte. Ik zeg nog onbewust, maar het voelt nu achteraf meer als ‘natuurlijk’ en daardoor besefte ik niet wat ik deed. Het gebeurde gewoon vanzelf, zoals alles eigenlijk tijdens mijn borstkanker traject vanzelf ging. Een paar uur na het telefoontje overviel mij dan ook een heel diep geluk. En ineens gingen mijn gedachten van onmogelijkheden naar mogelijkheden. Ik voelde een vrijheid in mij opborrelen die ik nooit eerder had gevoeld. Ik hoefde niet meer te werken voor een tijdje. Ik mocht helemaal gaan doen wat ik wilde! Het was helemaal mijn tijd! Ik wist even niet wat mij overkwam. Vanaf dat moment heb ik die vrijheid met beide handen aangenomen en zag ik het voordeel voor de zoveelste keer in van mijn boezemvriend tijd.

Oftewel zoals Johan Cruijff altijd zei: Elk nadeel heb zijn voordeel.

Weer een moment van ontwaking voor mij. Een moment van diep besef dat het erom gaat mijn ware identiteit te leren herkennen. Ik was gehecht geraakt aan de KLM, omdat het mij bestaansrecht gaf, oftewel een gevoel van eigenwaarde. Daardoor was het werken bij de KLM verslavend voor mij geworden. Ik dacht niet meer zonder te kunnen. En daardoor voelde ik in eerste instantie de angst om niet meer te mogen vliegen. Dit is dus weer een mooi voorbeeld van het buiten mezelf naar bevestiging zoeken oftewel naar liefde zoeken. Ik begreep ineens dat ik niks buiten mezelf nodig had om mij geliefd te voelen! Dat was op dat moment zo’n overweldigend en mooi besef. Het gaf mij zogezegd vleugels! Want doordat ik mee ging in het proces, kwamen er allerlei mooie en nieuwe ervaringen op mijn pad. Ik stond open voor verandering! Ik was niet bang om mee te gaan met de situatie in het NU. Nee nog mooier, ik nam het liefdevol met beide handen aan. Daardoor werd deze periode ook de mooiste van mijn leven. Ik kon mijn focus helemaal op mezelf leggen. Ik ging elke ochtend naar yoga, ik nam alle tijd voor mijn opleiding. Ik maakte lange wandelingen. Ik heb mij nog nooit zo vrij gevoeld als toen.

Toen ik anderhalf jaar later weer begon met vliegen, voelde ik ergens een twijfel of ik eigenlijk wel wilde blijven vliegen. Want door mijn groeiproces van de laatste anderhalf jaar was ik mij ook bewust geworden van het feit dat mijn lichaam eigenlijk nooit goed had gereageerd op het vliegen. Ik was vaak misselijk, ik had heel veel last van jetlag en ik was vaak heel moe. Maar ik duwde deze zaken altijd weg, omdat ik niet wilde denken dat stoppen met vliegen ook een mogelijkheid was. Ik gaf mijn zogenaamde eigenwaarde voorrang op mijn gezondheid. En ik merkte hoeveel excuses ik altijd had bedacht om mijzelf te vergoelijken en om geen schuldgevoel naar mezelf te hoeven voelen.

Daar komt nog bij dat ik van jongs af aan heb gezegd dat ik hier niet ben om te werken. Ik ben hier om plezier te hebben en mijn werk moet vooral leuk zijn en niet als werken voelen. Werken moest voor mij voelen als een hobby uitvoeren. Ik voelde mij dan ook heel goed bij deze baan, want vliegen voelde echt als een hobby voor mij. Toch klopte dat niet helemaal. Maar ik voelde nog niet dat ik mezelf ergens voor loog. Dat ik perse bij een groep wilde horen omdat dat veilig voelde. Ik hield nog niet voldoende van mijzelf om oprecht te durven voelen dat ik KLM dacht nodig te hebben voor mijn eigenwaarde. Door mijn borstkankertijd werd mijn blik daarin ruimer en vriendelijker.

Toen ik uit de ziektewet kwam voelde ik dan ook dat ik een eigen onderneming wilde gaan starten. Maar tegelijk was ik verbaasd over die gedachte, omdat ik eerder altijd zei dat ik geen eigen onderneming wilde. Dit kwam omdat ik mensen met een eigen onderneming altijd best wel zag zwoegen. Oftewel dat was mijn vooroordeel. Ik dacht dan altijd ‘pffffff nee dit is het ook niet’.

Maar die gedachte kwam wel steeds meer naar de voorgrond en ik voelde dat er meerdere wegen naar het runnen van een eigen onderneming zijn. Alleen merkte ik toen ik weer terug kwam in de maatschappij dat op dat moment pas mijn echte genezing op dieper niveau zou gaan plaatsvinden en dat ik dat eerst mocht gaan helen alvorens een volgende stap te maken.

Ik besloot dan ook te blijven vliegen. Ik stortte mij met vol enthousiasme op de opleiding tot Purser bij de KLM (leidinggevende aan boord). Toen ik begon bij de KLM was dat altijd mijn wens geweest. Om uiteindelijk leidinggevende te worden aan boord. In de tijd dat ik terug kwam uit de ziektewet had de KLM een nieuwe missie en visie voor het bedrijf uitgedacht. Toen ik de plannen hoorde voelde ik mij heel erg blij. Hierin kon ik mij vinden. Ik heb dan ook anderhalf jaar lang met veel enthousiasme alle sollicitaties en opleidingen doorlopen. Ondertussen werd mijn idee voor een eigen onderneming wel steeds helderder. Maar het zelfvertrouwen ontbrak nog heel erg en daardoor bedacht ik excuses als: ik blijf gewoon de rest van mijn leven parttime bij de KLM vliegen en ik ga daarnaast mijn onderneming runnen. Het is zonde om het purser schap en KLM op te geven. Iedereen verklaart mij voor gek als ik wegga bij zo’n goede werkgever. En ga zo maar door. Aan de andere kant knaagde er steeds meer iets aan mij, omdat ik steeds meer voelde dat ik een eigen missie en visie aan het ontwikkelen was. Ik voelde ergens dat als ik bij de KLM zou blijven vliegen, ik mijn hart missie altijd op de tweede plaats zou zetten. Maar toch bleef ik stug mijn verstand volgen en ik bleef dus vliegen. December 2019 zou ik dan eindelijk als purser de lucht in gaan. Ik moest alleen nog 6 weken een opleiding volgen. Maar ik was al aangenomen en deze 6 weken zijn meer een formaliteit dan een opleiding waarvoor je kunt zakken. Tot dan toe was ik continu mezelf geweest, omdat ik echt een visie heb over leidinggeven die ik dacht te kunnen uitdragen. Daardoor was ik ook gemakkelijk door alle sollicitaties heen gekomen. Totdat ik dus in oktober vorig jaar nietsvermoedend de laatste 6 weken in ging. Ik kreeg letterlijk te zien dat wat KLM op papier wil, nog niet in de praktijk wordt waargemaakt. Ik was geschokt en perplex en ik wist in eerste instantie niet hoe ik ermee moest omgaan. Ik wilde mezelf kunnen zijn en iedereen zichzelf kunnen laten zijn. Ik wilde oprecht met elkaar omgaan. Maar ik merkte nu voor het eerst bij de KLM dat er ook machtsstrijd heerst. Dat je niet altijd op een prettige manier wordt behandeld. Wat ik daarmee bedoel, is dat mensen hun positie gebruiken om misbruik van een situatie te maken. Ik zie daar wel doorheen in die zin dat ik begrijp dat mensen het diep van binnen niet verkeerd bedoelen, alleen wil dat niet zeggen dat er niks van gezegd mag worden. En daar lag mijn uitdaging voor mezelf. Ik heb 6 zware weken gehad en ik ben uiteindelijk een dag voor het einde van de opleiding achter mijn rug om van de opleiding afgehaald. Voor het eerst in mijn leven ben ik toen heel erg boos geworden en dat hebben ze op de hele afdeling gehoord. Ik was ook boos op mezelf, omdat ik vanuit verkeerde empathie naar anderen toe zelf aan het kortste eind had getrokken. Weer had ik ja gezegd tegen anderen en nee tegen mezelf. Mijn twijfel of ik hier wel thuis hoorde kwam weer heel erg naar boven.

Toch wilde ik toen nog vechten voor mezelf. Uiteindelijk heb ik toch voor elkaar gekregen dat ik purser zou worden. Ik zou 14 maart weer beginnen met de opleiding. De twijfel was nu echt heel groot geworden bij mij. Deze 6 moeilijke weken waren net als mijn borstkankertijd geen toeval. Ik voelde dat ik ergens naartoe geduwd werd. Ik voelde dat ik vanuit mijn kern keuzes mocht gaan maken vanuit liefde voor mezelf. Ik mocht weer voelen dat elk nadeel zijn voordeel heeft. Met gemengde gevoelens reed ik die maandag 14 maart naar Schiphol. Daar aangekomen was het heel stil. Ik werd gebeld door mijn leidinggevende toen ik net was aangekomen. Ze zat hoog in haar energie en ze deelde mij mee dat door het Corona virus alles on hold werd gezet. Ze vond het erg voor mij dat ik nu geen zicht had op het purser schap. Op dat moment voelde ik heel veel rust en ik begreep weer dat dit zo moest zijn. Er werd mij niets ontnomen…….ik werd ergens voor behoed. Toch heb ik alles tijdens de eerste lock down in april, mei en juni goed laten bezinken. Er was zoveel gebeurd weer de laatste maanden. Ik kwam niet zo gemakkelijk bij mijn ware kern als in die tijd van mijn borstkanker. Ik was zwaar teleurgesteld geweest en verdrietig om alles wat er was gebeurd. Maar van de andere kant hield ik nog steeds heel veel van het bedrijf. Ik heb heel veel van de tijd bij de KLM geleerd. Ik heb mijzelf dan ook de tijd gegeven om te mogen ervaren en voelen wat er ook maar boven kwam bij mij.

Daardoor heb ik uiteindelijk toch voor mezelf durven kiezen en heb ik besloten om gebruik te maken van de Vrijwillige Vertrek Regeling die KLM in juni online had gezet.

Dit hele gebeuren is voor mij weer een heel mooi teken dat ik NU echt voor mezelf mag gaan kiezen. Dat ik mag staan achter mijn visie en achter mijn missie! Ik hoef mij niet aan te passen als dat betekent dat ik mezelf tekort doe. Door het hele gebeuren is mijn zelfvertrouwen en eigenwaarde weer zo gegroeid, dat ik vanuit alle rust deze keuze durf te maken.

Ik ben en blijf de KLM heel erg dankbaar voor alle mogelijkheden en alle mooie jaren die ik daar heb gehad!

Ik voel nu dat ik zogezegd mijn uniform ontgroeid ben, zoals een slang zijn oude huid loslaat. Ik mag nu helemaal vanuit mijn visie mijn hartmissie gaan verwezenlijken. Sinds ik ziek ben geweest weet ik dat ik op een positieve manier mijn visie wil uitdragen naar mensen toe die op dezelfde frequentie zitten. Ik wil mij niet aanpassen in situaties waarin ik mij totaal niet kan vinden. Maar ik wil anderen ook niet hoeven overtuigen van mijn visie. Ik wil niet vechten. Ik geloof niet in vechten. Daarvoor is het leven mij nu te dierbaar. Ik geloof erin mijn eigen waarheid te leven, ik geloof erin oprecht te zijn naar mezelf en anderen. Ik geloof erin eerlijk te durven kijken naar mezelf en met ware liefde naar buiten te treden.

Ik neem donderdag dan ook met een glimlach afscheid van de KLM. De laatste maanden zijn mij nog heel dierbaar geweest, omdat ik ondanks het gebeuren met heel veel plezier mijn werk aan boord heb kunnen doen. Ik heb genoten van alle vluchten en tegelijk voelde ik mij heel erg opgelucht.

Ik ga mijn vleugels nu zelf uitslaan!

Op naar een nieuw en mooi hoofdstuk!

Liefs Pries