Het laatste geschenk

Het laatste geschenk dat ik heb mogen ontvangen van mijn KLM collega’s en mijn lieve vriendin en collega Marianne…….het besef hoe moeilijk ik het ontvangen van liefde vind en de moed die ik heb gehad om die liefde toch in ontvangst te nemen. En het besef dat afscheid nemen heel mooi kan zijn als je er doorheen kunt kijken.

Eergisteren reed ik voor de laatste keer naar Schiphol. Ik leefde al maanden lang toe naar mijn laatste vlucht. Ik heb de laatste twee maanden met vol besef en met veel plezier gevlogen. Ik heb hele mooie gesprekken mogen voeren met collega’s en bijzondere momenten mogen beleven. Elke keer als ik naar huis terug reed de laatste twee maanden voelde ik een glimlach verschijnen en ervaarde ik intens geluk. Maar eergisteren in de auto merkte ik dat ik zat te bedenken dat ik deze laatste keer mijn collega’s niet zou vertellen dat dit mijn laatste vlucht zou zijn. Alle andere keren had ik er geen moeite mee gehad om te zeggen tijdens de briefing dat ik met volle overtuiging voor de VVR had gekozen. Ik kon het vol liefde voor mezelf en de anderen zeggen. Maar op een of andere manier dacht ik er deze keer anders over. Op dat moment besefte ik nog niet dat dit een overlevingsstukje van mij was dat logischerwijs in werking trad. In het bemanningencentrum ging ik nog even zitten en keek ik rustig om mij heen. Ik voelde (nog) niks. Op dat moment voelde dat voor mij nog als goed. Toen ik naar de briefingruimte liep zag ik dat er drie hele leuke en vrolijke meiden aan de tafel zaten. Mijn idee om niks te zeggen voelde meteen niet meer goed. Ik zat net toen de purser vriendelijk en oprecht aan ons vroeg hoe wij er nu in stonden. Ik hield mij een beetje op de achtergrond en zag dat de andere meiden geen idee hadden van het feit dat ik zou vertrekken. Ik zag dat ze daar absoluut niet van uitgingen. Toen ze allemaal naar mij keken flapte ik het er uit.

Dit is mijn laatste vlucht, zei ik. Daarna viel ik even stil en drie paar monden vielen helemaal open. Ze begonnen door elkaar heen te praten en zeiden…..huuu, waarom? En, jeetje dit zag ik niet aankomen. Snel deed ik mijn verhaal. Ik ratelde aan een stuk door. Ik vertelde over mijn tijd in de ziektewet, de tijd daarna, de pijnlijke ervaring tijdens mijn purseropleiding en de periode daarna waarin ik toch purser zou worden, maar het vanwege de lock down toch niet doorging. Ik vertelde over de maanden die volgden waarin ik veel aan zelfreflectie had gedaan om er uiteindelijk voor mezelf achter te komen dat ik zou kiezen voor de vrijwillige vertrekregeling. Ik voelde mij heel erg opgelucht dat ik alles meteen verteld had. Ik weet nu dat ik vol in mijn overleving zat en niet zo goed wist wat ik met alles aan moest. Ik weet nu dat ik mij ongemakkelijk voel als het over mij gaat, als ik de aandacht krijg. Daar komt in deze periode nog bij dat iedereen met verdriet en gemengde gevoelens zit over alles. En dus wil ik liever geen ruimte innemen. Ik begrijp nu dan ook waarom ik in eerste instantie in de auto dacht: ik zeg niet dat dit mijn laatste vlucht is. Ik vond het dubbel moeilijk om de aandacht te krijgen, omdat ik voel dat het voor iedereen lastig is. Ik merkte aan de meiden dat ze alles moesten laten bezinken en dat ze ook een beetje verbluft waren vanwege mijn openheid over alles en mijn schijnbare rust dat het allemaal goed was zo. Ik zeg schijnbare rust, omdat ik op dat moment niet bewust doorhad dat ik mijzelf wilde beschermen. Daarvoor zat ik teveel in mijn hoofd en dus in mijn ratio. Maar dat voelde ik op dat moment niet. Ik voelde mij wel ongemakkelijk, maar dat weet ik aan het feit dat ik het moeilijk vind om in de belangstelling te staan. En ik besefte nog niet dat dat komt, omdat ik moeite heb met ontvangen. Ik dacht alleen een beetje stug, laat mij maar met rust. Pure zelfverdediging.

Tijdens de vlucht kwam de purser naar achteren en vroeg mij samen met mijn andere collega of ik het leuk vond om straks even naar het Vaticaan te lopen. Ik voelde de paniek opkomen. Daardoor zat ik weer totaal in mijn hoofd en ik dacht: ik weet het niet en ik wil niet tot last zijn en doen ze dat voor mij, maar dat wil ik helemaal niet! En zo schoten er meer negatieve gedachten door mijn hoofd. Ondertussen probeerde ik te blijven ademen. Want ik weet ondertussen dat als ik dit nare gevoel krijg, ik mezelf en anderen in de weg zit. Het is mij nu duidelijk dat wat ik denk en voel op dat moment niet klopt. Maar ohh wat is het hardnekkig. Ik trok weer die gekke lach op mijn gezicht, oftewel mijn masker weet ik nu en ik probeerde naarstig een antwoord te vinden. Dat ik een antwoord probeer te vinden zegt al genoeg. Ik zat totaal in mijn hoofd en dus in mijn angst. De purser keek mij vriendelijk aan en zei: denk er maar rustig over na. Ik merkte dat ik in het busje richting het hotel steeds stiller werd. Ik voelde mij niet comfortabel bij en met mezelf, maar ik besefte nog niet wat er nu werkelijk bij mij speelde. Ik dacht: nee, ik ga deze laatste avond alleen doorbrengen. Maar verdorie Pries….dat is wel voor de makkelijke weg kiezen. Hoezo?! Ik begrijp je niet?! Je bent bang om ruimte in te nemen. Je denkt weer voor de anderen. Zij hebben het toch voorgesteld? En zo ging de conversatie in mijn hoofd door, totdat we in de lobby stonden. De purser vroeg nogmaals of ik zin had om naar het Vaticaan te lopen. Mijn hart klopte in mijn keel, maar ineens dacht ik: ja ik ga gewoon mee. Ik voelde dat ik buiten mijn comfortzone wilde stappen, maar ik merkte ook dat ik het niet gemakkelijk vond. Ik voelde mij opgelaten en niet op mijn gemak. De meiden waren super lief en dat maakte het gek genoeg nog moeilijker voor mij om te ontspannen. Ik was dan ook de hele weg naar het Vaticaan toe en daarna de weg terug een beetje stil. Ik praatte wel gezellig mee, maar toch voelde ik een afstand. Een afstand die ik zelf veroorzaakte. Ik merkte dat niet heel bewust, maar ik voelde mijn koele, gespannen houding wel. En al die tijd lieten mijn collega’s mij in mijn waarde. Ik voelde mij onbewust veilig genoeg bij hen om mee te gaan en toch een beetje mezelf te zijn (beetje afstandelijk voor mijn gevoel). Ik deed niet geforceerd leuk, maar ik durfde mij gespannen en stil te gedragen en te voelen. Ik ben mijn collega’s daar zeer dankbaar voor.

Terug op mijn kamer ging ik naar bed. Ik zag dat ik een appje had gekregen van een heel speciale vriendin en tevens cabine collega. Marianne had in het Italiaans geschreven ‘welkom in Rome’. Het bijzondere was dat Marianne met de laatste vlucht die nacht binnen zou komen in Rome. We waren er een aantal dagen eerder achter gekomen dat we beiden heel toevallig naar Rome zouden vliegen op dezelfde dag. Alleen zou ik laat in de middag aankomen en dan de vroegste vlucht om 5 uur er weer uit gaan en zij zou op de laatste vlucht binnen komen rond 24 uur en laat in de ochtend weer vertrekken. Zij had nog via planning geprobeerd om op mijn vlucht te worden ingedeeld of ik op die van haar. Maar dat was niet gelukt. En nu achteraf begrijp ik waarom. Het geschenk dat zij mij heeft gegeven is echt groot. Dat had niet gekund als we samen hadden gevlogen. Ze had nog gevraagd of ik mijn kamernummer wilde door appen, maar ik lag in bed en ik dacht: nee, dat doe ik niet. Zij komt laat binnen en ik wil niet tot last zijn. Dus voordat ik ging slapen besloot ik dat niet te doen. Toen ik om 4.30 uur die nacht uit de lift stapte, bleef ik verbouwereerd staan. Daar stond Marianne in een blauwe KLM joggingbroek en een wit met blauw t ’shirt met het KLM logo. Ze kwam naar mij toe lopen en deed mij een zelfgemaakte slinger om mijn nek met een hele mooie laatste boodschap erop geschreven. En in mijn hand duwde ze een tas vol met cadeautjes. We keken elkaar aan en toen brak ik. Ik voelde dat ik zakte in mijn lijf en dat ik mocht voelen wat er ook maar naar boven kwam. Ik voelde heel veel emoties. De meest sterke emotie op dat moment was het gevoel van verlegenheid om zoveel aandacht en genegenheid. Ik voelde letterlijk een diepe verlegenheid vanwege de liefde die Marianne mij letterlijk gaf op dat moment. Ik besefte op dat moment ten volle hoe moeilijk ik het vind als iemand iets liefs voor mij doet. Ik voel mij daar totaal niet op mijn gemak bij. Omdat ik dit nu voor het eerst in mijn leven zo duidelijk merkte, durfde ik erin te ademen en durfde ik ook andere gevoelens toe te laten. Dat was een heel fijn moment. We omhelsden elkaar en ik voelde mij zo dankbaar! Het voelde alsof er een soort last van mij afviel. Ik voelde ineens dat ik mij de dag van tevoren zo gespannen en afstandelijk had gevoeld, omdat ik het moeilijk vond om vriendelijkheid te ontvangen. Alleen had ik dat de dag van tevoren niet beseft.

Dit omdat ik al zolang als ik mij kan herinneren hetzelfde patroon in schiet op momenten dat mensen aardig doen en/ of mij liefde of genegenheid willen schenken. Maar nu viel voor het eerst echt dat kwartje en durfde ik uit mijn patroon te stappen.

Tijdens de terugvlucht voelde ik mij dan ook heel anders dan tijdens de heenvlucht. Ik was echt aanwezig en daardoor voelde ik alle emoties door mij heen gaan. Ik begreep dat ik altijd heb geprobeerd mijn emoties niet te voelen en daardoor dus het patroon van de dag daarvoor had ontwikkeld ter bescherming. Ik ging voor de laatste keer de cockpit in en zag een prachtige zonsopgang en de besneeuwde toppen van de alpen. Ik voelde mijn tranen branden en liet het gevoel van nostalgie toe. Dat moment kwam het besef echt binnen dat ik alles voor het laatst deed. Ik had een heel fijn gesprek met de cockpit mannen en ondertussen bracht een lief collegaatje mij een cappuccino en warme koekjes die ik als een echte Italiaanse in de koffie doopte. Voor diegenen die mij niet kennen. Ik ben half Italiaanse en ik ben daar ook gedeeltelijk opgegroeid. Dat mijn laatste vlucht bij de KLM een vlucht naar Italië was, voelde dan ook als synchroniciteit en ik voelde diepe dankbaarheid. De co-piloot vroeg of ik nog wensen had. Die vraag deed mij glimlachen en ik zei: nee, eigenlijk niet. Voor mij zijn deze twee dagen het grootste eindgeschenk geweest dat ik mij had kunnen bedenken. Ik besefte dat moment ook dat ik de jaren bij de KLM altijd alles in het moment heb aangegrepen. Ik heb nooit iets uitgesteld. Mooie tripjes op bestemmingen, onbetaald verlof opnemen om te gaan backpacken, heel vaak geliefden meegenomen op een vlucht, de cockpit in rennen op momenten dat we over een mooi gebied vlogen en ik heb al mijn promotie en leerkansen aangenomen als ze op mijn pad kwamen. En nog veel meer. En dit afscheid had voor mij niet mooier kunnen verlopen dan hoe het tot nu toe was verlopen. Nee ik had geen wensen meer.

Toen ik uit de cockpit kwam zaten mijn collegaatjes te kletsen en ineens moest ik weer huilen. Zij zagen mij voor het eerst echt huilen. Ik zei: ik huil van dankbaarheid en blijdschap. Gisteren hebben jullie denk ik wel aan mij gemerkt dat ik stil en afstandelijk was. Ik deed dat niet heel bewust, maar ik ben heel blij dat ik nu echt durf te voelen wat ik voel. En ik wil jullie bedanken, omdat jullie mij in mijn waarde hebben gelaten gisteren. Ik voelde mij veilig genoeg om mee te gaan ondanks mijn afstandelijke gevoel. Ik kon mezelf zijn! En dat heeft ervoor gezorgd dat ik toch ergens ontspannen was in mijn gespannen afstandelijke houding. En daardoor drong het ineens vanmorgen in de lobby ten volle tot mij door wat die houding en dat gevoel betekenden. Marianne was het laatste setje dat ik nodig had om te beseffen dat ik heel veel moeite heb met ontvangen van liefde.

Ik zag aan mijn collega’s dat zij opgelucht waren en blij waren om te zien hoe ik reageerde. Iedereen was meer ontspannen. Mijn inspanningen van de laatste jaren om echt de verantwoordelijkheid te nemen voor mijn gedachten, mijn gevoel en mijn gedrag beginnen hun vruchten echt af te werpen. Dat zie ik nu ook letterlijk aan de reactie van de mensen in mijn buitenwereld.

Toen we aankwamen op Schiphol en de purser klaar was met haar welkomspeech, belde ze naar achter en vroeg ze aan mij of ik de passagiers nog wilde toespreken in het Italiaans. Een soort van eigen eind speech. Ik schrok even en dacht ‘nee doe maar niet’. Maar ineens dacht ik ‘ja een betere afsluiting is er niet’. Ik pakte de telefoon op en zei in het Italiaans:

Dames en heren, welkom in Amsterdam. Ik wil alle passagiers, de KLM en mijn KLM collega’s bedanken voor de mooie 13 jaren die ik hier heb gewerkt. Ik heb heel veel geleerd en ik ben de KLM daar heel erg dankbaar voor. Ik heb besloten om vrijwillig te vertrekken en om een nieuw hoofdstuk in mijn leven te gaan beginnen. Ik wens u allemaal een hele liefdevolle en mooie toekomst.

De hele cabine klapte en het voelde zo goed om dit als afsluiting te mogen doen. En dan ook nog in mijn favoriete taal. Na het uitstappen werd ik bij de gate staande gehouden door mijn collega’s en kreeg ik nog een cadeautje en een speech. Ik hield het weer niet droog, maar het kon mij niet meer schelen. Weer kwam even het besef binnen dat dit echt de allerlaatste keer was. Maar ik stopte het niet weg. Ik accepteerde het en voelde gewoon wat ik wilde voelen.

Terug in het bemanningencentrum besloot ik om meteen alle KLM bezittingen in te gaan leveren. Eerst liep ik naar de service hub. Omdat ik behangen was met een slinger en een tas vol cadeautjes droeg begreep iedereen dat ik mijn laatste vlucht had gemaakt. De collega bij de service hub was heel lief en we hadden een heel mooi gesprek. Daarna liep ik naar Plaza om mijn uniform voor de laatste keer uit te trekken. Onderweg kwam ik collegaatjes tegen die heel medelevend reageerden. Het voelde best onwerkelijk allemaal. Toen ik op het toilet in de spiegel keek kreeg ik het weer even moeilijk. Ik belde in een opwelling mijn moeder, omdat ik dit moment even wilde delen. Dat ik nu echt mijn uniform uit ging doen en alles op Schiphol Oost zou gaan inleveren. Dat gesprek luchtte mij ook weer op en ik merkte dat ik vriendelijk voor mezelf was en deed wat ik in het moment voelde. Bij kledingverstrekking had ik ook weer een heel mooi gesprek en daar voelde ik ook weer dat niks toeval is. Daarna leverde ik mijn pas in bij het loket in gebouw 102 en als laatste liep ik naar gebouw 133 om de lijst in te leveren bij Human Resources. Alles deed ik heel bewust. In de auto terug naar Cuijk overviel mij de moeheid. Maar in mijn lijf voelde ik ook een hele fijne rust.

Ja, afscheid nemen is verdrietig. Ik heb het bewust mogen voelen. Maar doordat ik het bewust heb mogen voelen, voelde ik ook iets nieuws. Ik voelde dat het mooie aan dit verdriet is dat ik dus hele mooie jaren heb gehad. Dat dat het geschenk is van een moeilijk afscheid. Dat dat betekent dat ik het heel erg naar mijn zin heb gehad en met hele mooie mensen heb mogen werken. Afscheid is moeilijk voor de menselijke ervaring op aarde. Maar ik besef nu dat door helemaal in het moment de ervaring te durven voelen en het afscheid helemaal te mogen beseffen er iets krachtigs binnen in mij gebeurt. Er komt een heel sterk gevoel van weten, van dankbaarheid en van liefde dat ik wederom niet kan beschrijven. Ik zeg wederom, want toen ik de diagnose borstkanker kreeg voelde ik deze kracht ook. Een gevoel van liefde en dankbaarheid dat mij laat weten dat het allemaal gewoon goed is. Meer en meer besef ik dat alles maar dan ook echt alles een bedoeling heeft. Als ik maar in het moment durf te leven, durf te ervaren, durf te voelen. Als ik mezelf dat gun, als ik zonder oordeel naar mijn ervaring op aarde kijk……dan kom ik bij die innerlijke kracht, dat weten, die dankbaarheid, die liefde.

Lieve KLM collega’s, KLM en mijn lieve vriendin en collega Marianne, bedankt voor deze mooie laatste ervaring!

Liefs Pries