Hoe mijn borsttumor mijn boezemvriend werd..

In oktober 2016 kwam eindelijk het grote geschenk dat mij in een klap liet voelen wat ik al jaren probeerde te begrijpen......

Hij was echt mijn grote redding.....mijn boezembriend!

In oktober 2016 werd er bij mij borstkanker met uitzaaiing geconstateerd. In plaats van angst voelde ik meteen heel veel liefde. Het voelde als een groot geschenk. Ik noemde mijn tumor dan ook al snel 'mijn boezemvriend'. In een klap voelde ik dat ik hem zelf had gemanifesteerd omdat ik wakker wilde worden. Daarom voelde ik mij ook niet bang. Nee ik zag het feit zonder negatief oordeel onder ogen. Ik voelde dan ook totaal niet dat ik moest vechten tegen hem of vluchten voor hem. Nee.....ik voelde dat ik werd geholpen door een bewustzijnsstaat in mezelf of om mij heen, ik kan dat niet goed beschrijven. Ik voelde letterlijk dat die staat er was, omdat ik geen angst voelde voor de kanker in mijn lijf. Nee ik voelde daarentegen liefde voor mijzelf en de wereld om mij heen en daarbij voelde ik veel rust, vrede, blijheid en een heel helder gevoel dat alles goed zou komen.

Ik had ook in een klap het volste vertrouwen in mijn lijf. Ineens zag ik mijn lijf als het instrument dat het is. Het reageert op jouw staat van bewustzijn! Uit zichzelf kan het lijf niks. Ik voelde dan ook dat wat ik de komende tijd ook op mijn pad zou tegenkomen, ik van deze hele weg zou genieten. En dat heb ik letterlijk ook gedaan. Het jaar dat mijn boezemvriend bij mij was, was het mooiste jaar van mijn leven. Ik heb van elk moment genoten. Ook van de momenten van boosheid en frustratie die ik gaandeweg ben tegengekomen. Ook van de verdrietige en machteloze momenten. Dit voelde voor mij als een groot wonder.

Ik besefte dat zelfs in de momenten dat ik mij boos en verdrietig voelde, ik nog steeds in de bewustzijnsstaat verkeerde van de liefde. Want ik voelde dat die boosheid en dat verdriet mij hielpen om weer de signalen op te pakken van hoe nu verder. Ik bezag de mindere momenten niet met angst. Ik zag op die momenten juist de mogelijkheden. Die gevoelens voelden dan ook heel anders dan mijn vroegere slachtofferschap, waarin ik verzwolg in zelfmedelijden en alles alleen maar negatief zag. Nee, dit verdriet en deze boosheid voelden eerder constructief.

Door dat besef duurden die momenten altijd maar kort en had ik vrede met die momenten, omdat ik begreep dat ik weer mocht intunen op die bewustzijnsstaat die de juiste weg voor mij wist. En dat intunen voelde voor mij als een heel vredig en zeker gevoel. Ik voelde dat ik het antwoord niet hoefde te zoeken, maar dat dat mij gegeven zou worden via die bewustzijnsstaat. En dat gebeurde ook continu. Ik hoefde alleen maar te leven en dingen te doen die ik leuk vond. En op de juiste momenten kreeg ik de juiste informatie in handen via bijvoorbeeld boeken en mensen die op mijn pad kwamen.

Zelf stond ik er af en toe ook versteld van! Het is bijzonder hoe het universum werkt als je voor liefde kiest en jezelf een kans geeft! Ik kan dan ook uit eigen ervaring zeggen dat de universele wetten echt bestaan. En dat wij absoluut niet dat fysieke lichaam zijn dat wij denken te zijn. Dat is maar 10% van de waarheid. De andere 90% zijn wij bewustzijnswezens die een inmense kracht hebben om alles via ons bewustzijn te manifesteren! Daarom was die tijd dan ook heel mooi voor mij.

1. Ik kon alles nemen zoals het kwam, zelfs naar de chemokuren gaan deed ik letterlijk zingend. Ik voelde namelijk continu die kracht en de inmense liefde.

2. Ik heb nog nooit zoveel gelachen en zoveel plezier gehad als in die tijd. Zelfs mijn hoofd kaalscheren vond ik een leuke ervaring en ik was mega blij met mijn Sinead O'connor look.

3. Ineens was ik niet meer bescheiden en bang om niet serieus genomen te worden, want ik zei duidelijk tegen mijn oncologen wat ik wel en niet wilde. Dit resulteerde erin dat ik bepaalde behandelingen niet heb gedaan. Dit omdat ik zo goed ingetuned was op mezelf en voelde wat ik wel en niet nodig had. En voor het eerst in mijn leven sprak ik mij uit zonder angst voor afwijzing. Plus ik voelde mij niet onzeker worden als de arts bijvoorbeeld zei dat hij het niet eens was met mijn keuze. Ik voelde dan veel liefde voor mijn arts en voor mijzelf en kon op die manier luisteren naar het advies en de juiste keuze maken zonder angst. Het resultaat was een arts die zijn mening op een vriendelijke manier gaf, maar ook op een vriendelijke manier met mij instemde.

Ik heb in dat jaar met niemand frictie gehad, terwijl ik nog nooit zoveel voor mijn eigen mening ben uitgekomen als toen! Bizar, mijn hele leven durfde ik niet goed mijn mening te geven en mijn grenzen aan te geven. Doodsbang was ik voor afwijzing en conflicten. Doodsbang was ik om op mijn eigen gevoel te vertrouwen ongeacht wat anderen ervan zouden vinden. En dat ging dan over onbenullige zaken. En nu...over zaken betreffenden leven en dood kon ik zonder pardon en zonder angst zeggen wat ik vond en wat ik wilde en waar ik in geloofde. En dit tegen mensen (artsen) die daar duidelijk anders over dachten. Maar omdat ik zoveel liefde voelde, kon ik heel erg die kracht voelen en in mijn centrum blijven en daardoor duidelijk en zonder omwegen mijn menig onderbouwen. En ook al waren mijn artsen het niet altijd met mij eens, ze respecteerden mijn mening en mijn keuzes. En omdat ik mijn keuzes vanuit liefde kon maken en er geen angst tussen zat, wist ik dat het resultaat ernaar zou zijn. Ik wist dus al wat er ging komen en dus was ik vrolijk en positief.

Ik heb vaak gelachen om de verbaasde blikken van mijn artsen als achteraf bleek dat ik de goede keuze had gemaakt. Door mijn vrolijkheid zei mijn oncoloog op een gegeven moment ook tijdens een controle bezoek: 'en hoe gaat het met je boezemvriend'. Ik ben dan ook heel dankbaar voor de artsen en de verpleegkundigen die mij hebben bijgestaan tijdens mijn traject. Ze hebben mij altijd in mijn waarde gelaten en ze hebben mij altijd serieus genomen. Als ik langs het ziekenhuis rij krijg ik nog altijd een warm gevoel van binnen en ik glimlach dan automatisch.

4. Zoals ik al eerder vertelde was het een eyeopener voor mij dat ik zelfs in de boze en verdrietige momenten vredig en optimistisch kon blijven. Door de bewustzijnsstaat waarin ik verkeerde, begreep ik ineens dat door negatieve emoties meteen te uiten deze op een natuurlijke manier werden losgelaten in het moment. En dat zorgde weer voor ruimte en geen energieverlies, zodat ik weer snel mijn vrede hervond en ontspannen werd. En daardoor kon ik de signalen weer oppakken die mij verder hielpen bij mijn genezingsproces. Ik had mijzelf verleerd negatieve emoties te uiten en onbewust stopte ik ze dan weg.

Ik vond dat ik altijd moest blijven lachen. Dit resulteerde er in het verleden in dat mijn emoties er ineens heel explosief uit konden komen. Dat mensen dan dachten, jezus wat heeft zij nou. Of nou ja, dat dacht ik zelf natuurlijk. Ik weet nu dat ik alles zelf denk, doe en veroorzaak en dat de buitenwereld mij alleen maar laat zien wat er van binnen bij mij gebeurt. Anyway, ik schrok dan zo van mezelf dat ik snel weer terug kroop in mijn zogenaamde robot staat. Vals optimisme.

Tijdens mijn borstkankertraject voelde het als een bevrijding om mijn gevoelens in het moment te uiten. Met andere woorden, om echt te zijn! Ik leerde daardoor dat negatieve emoties erbij horen en totaal niet negatief zijn. Maar juist helpend en helend zijn!

Ik kan dus niet anders zeggen dan dat 'mijn boezemvriend' nodig is geweest om mijn ware schat te vinden! Mijn liefdevolle en ware ik! Daarom zal ik hem eeuwig dankbaar blijven.

En juist nu in deze bijzondere tijd voel ik dezelfde liefde als toen! Ik voel dat wat er nu gaande is in de wereld precies hetzelfde is als wat ik toen op micro niveau heb ervaren, en dat wij dit als een geschenk mogen ervaren. Dat deze situatie 'ja' een feit is, maar niet meer dan dat. Nee, het is heel bijzonder als wij allemaal individueel naar onze kern durven te gaan. Dus dat wij keuzes durven te gaan maken die betekenen dat wij uit de collectieve structuren gaan stappen. Net zoals ik toen in mijn borstkanker tijd heb gedaan! Hoe wij dat doen dat mogen wij allemaal individueel bepalen. Het gaat erom dat wij zonder oordeel naar onszelf en anderen kijken, zodat we vanuit respect voor onszelf en voor anderen onze waarheid kunnen uitdragen.

En dat het in wezen niet uitmaakt welke studie we hebben gevolgd. Natuurlijk was het fijn dat ik een gediplomeerd arts tegenover mij had zitten die mij uitleg kon geven. Maar ik voelde en wist in die tijd dat ik de artsen alleen als ondersteuning hoefde te gebruiken bij mijn zoektocht naar mijn waarheid. Wij mogen weer gaan inzien en gaan voelen dat we allemaal gelijk zijn! Dat er niemand meer weet, maar ook niemand minder weet dan wijzelf. Dat is namelijk een angst bij de meeste mensen. We denken vaak als we bijvoorbeeld ziek zijn: 'ohh jee mijn arts zal het wel weten'. We gaan in een afhankelijkheidspositie zitten. En begrijp mij niet verkeerd.

Het is fantastisch dat wij zo ver ontwikkeld zijn in analytische zin. Dus het is heel prettig als sommige mensen vanuit hun passie een bepaald beroep kiezen omdat zij mensen willen helpen. Maar daardoor zijn wij ons onbewust geworden van het feit dat wij een zelfhelend vermogen bezitten. Feitelijk, en dit zeg ik zonder oordeel, hebben wij onszelf afhankelijk gemaakt van een kleine groep mensen. Terwijl wij allemaal alles weten en kunnen. Wij zijn bewustzijn en wij zijn allemaal even machtig. We weten allemaal evenveel!!!!

Bewustzijn komt voor de vorm. Dus wat wij denken laten wij tot uitdrukking komen in onze wereld. Decennia lang denken wij al vanuit angst en daarom is de wereld zoals hij is. Het ego heeft macht, onderdrukking en wantrouwen in ons leven gecreëerd en dat zien wij letterlijk om ons heen. Maar als wij ons bewustzijn focussen op liefde dan wordt dat onze realiteit. Dit vergt moed en vertrouwen in onszelf en elkaar. Maar ik weet nu dat wij dat allemaal kunnen! En daarom ben ik zo blij met de situatie in de wereld. Wij worden over de hele wereld gedwongen (vanuit liefde) om te stoppen met wat we allemaal aan het doen zijn en echt weer te gaan voelen wie/wat wij in werkelijkheid zijn. Wij krijgen daarbij heel veel hulp van vormen zoals wij, die niet hier op aarde leven. Omdat ik al vier jaar bezig ben met mijn transformatie van angst naar liefde, kan ik niet wachten om dit op grote schaal samen te gaan beleven! Deze weg kan een heel mooie weg worden! Het hoeft absoluut niet pijnlijk of ellendig te zijn.

Het gaat er in feite om dat wij leren onze angsten onder ogen te komen zodat we ze los kunnen laten en dit tegelijkertijd kunnen onderwijzen aan anderen. Dit mogen wij allemaal op onze unieke manier doen. We zijn niet voor niets op aarde gekomen in een uniek jasje. Dat is het leuke van deze levensreis. Dat wij allemaal een unieke jas hebben en dus op onze unieke manier dit kunnen bewerkstelligen en zodoende elkaar kunnen inspireren en steunen, terwijl wij tegelijkertijd allemaal hetzelfde doel nastreven, omdat dat is wat we in werkelijkheid allemaal zijn. Namelijk onvoorwaardelijke liefdes wezens!!!!!!

Sta jij er ook voor open om jouw ware schat te vinden en die te delen en door te geven aan anderen, zodat onze wereld er heel snel anders uit gaat zien. Want hoe meer mensen zich hiervan bewust worden, hoe sneller wij het leven creëren dat wij eigenlijk allemaal diep van binnen willen.

Tot snel!

Liefs Pries