Mijn bewustwordingsproces naar zelfliefde.

Vandaag ben ik weer voor het eerst sinds 5 jaar gaan spinnen. Ik heb bewust 5 jaar niet meer fanatiek gesport. Mijn borstkankertraject vier jaar geleden heeft mij de ogen geopend betreffende mijn sportverslaving. Deze verslaving kwam voort uit een diepe onzekerheid. Het intensieve sporten gaf mij een gevoel van eigenwaarde. Alsof ik het nodig had om te voelen dat ik er toe deed. Omdat dit een onbewust proces was, had ik niet door hoe ik mijn lichaam af matte en uit buitte. Het uit buiten van mijn lichaam voelde zelfs fijn. Alsof ik op die momenten echt even mijn lichaam voelde. Alleen veel te extreem. Dus na het sporten voelde ik mij eigenlijk bijna nooit voldaan, maar eerder heel erg moe en niet in mijn hum. Dit omdat ik de rest van de dag niks meer waard was. Mijn borstkankertijd heeft mij heel erg doen beseffen hoe slecht ik eigenlijk met mezelf om was gegaan. Ik verschool mij achter het feit dat sporten gezond is. En omdat ik onbewust niet naar mijn onzekerheid wilde, die weer het gevolg was van mijn angst niet goed genoeg te zijn, bleef ik keihard in mijn patroon. Natuurlijk kan sporten heerlijk zijn, maar mijn manier voelde niet meer goed. Daarom ben ik ook dankbaar voor mijn borstkankertijd. Ik doorzag eindelijk mijn verslaving.

Ik ben toen bijna abrupt gestopt met mijn intensieve sporten. Het was niet gemakkelijk. Ik moest mezelf toespreken om niet te gaan. Het voelde echt als afkicken. Ik heb mezelf met veel verbazing geobserveerd in die tijd. Er ging van alles door mij heen. Angst, verdriet, boosheid, machteloosheid, schuldgevoel en schaamte. Mijn Ego had continu van alles te zeggen. Schiet op…..sporten is gezond…ga rennen! Doe niet zo zwak. Of….ohhh jee niet sporten maakt je dik! En nu doe je niks meer, maar je eet wel lekker chocola. Dit zorgde dan weer voor angst en twijfel bij mij. Moest ik toch weer gaan sporten? Nee, ik voelde ergens diep van binnen dat ik dit patroon wilde doorbreken. Maar de angst van het niet sporten zorgde ervoor dat ik meer zoetigheid ging eten. Dat vergrootte de angst en dat vond mijn Ego geweldig. Die wilde mij beschermen en terug duwen in mijn oude patroon. Ik luisterde met veel angst en emotie naar al die stemmen. Jeetje…..had mijn Ego zoveel foefjes om mij terug te duwen in mijn sportpatroon? Ik heb maanden geluisterd zonder erop te reageren. Nou ja, mijn reactie op alle opmerkingen was heel snel naar de supermarkt lopen en daar chocola inslaan.

Ik wilde mijzelf troosten. Dus naast die stemmen was er ergens een besef van zelfliefde die mij tot rust probeerde te brengen. Ik koos ervoor op een gegeven moment om bewust die eetmomenten te koesteren. Ik kon ze niet stoppen en dat wilde ik ook niet. Want ik voelde nog niet genoeg liefde om en niet teveel zoetigheid te eten en geen acht te slaan op de stemmen die zeiden dat ik echt moest gaan sporten. Dus koos ik voor de troost van voedsel en ik leerde mezelf gaandeweg niet meer schuldig te voelen over mijn eetbuien. Ik heb mezelf hiervoor veel en vaak moeten toepspreken in liefde. Zo van Pries…..het is goed….je bent bang….ga niet vechten tegen jezelf en neem de chocola met liefde. Je wilt een patroon doorbreken en dat kan alleen met zelfliefde….zelfliefde staat voor mij voor compassie en vergeving. Het was niet gemakkelijk, maar ik heb mezelf vergeven voor het niet sporten en het wel zoetigheid tot mij nemen. Dit zorgde ervoor dat mijn lijf langzaam aan tot rust kwam en zacht werd, waardoor ik steeds meer ruimte en kracht voelde.

Ik begreep dat ik mijn gedachtenpatroon had leren omzetten van hard, gemeen en veeleisend, naar vriendelijk, medelevend en liefdevol. Daardoor kwam er rust in mijn lijf en kreeg de ware ik ‘de kern’ weer de controle. Ik voelde dat ik steeds minder behoefte had aan zoetigheid, omdat ik mezelf liefde kon geven via mijn eigen kern. Ik voelde een kracht die mij zo blij maakte, omdat ik mezelf weer kon horen. Het verschil met de Ego stemmen is dat deze stem altijd vriendelijk is en mij continu aanmoedigt om vriendelijk voor mezelf te zijn. Dat er geen goed en fout bestaat en dat als ik mijn lijf tot rust breng ik weer zelf controle krijg over wat ik nu echt wil.

Mijn eetbuien zijn nu na genoeg weg en als ik er weer een heb, weet ik dat ik nog wil vasthouden aan weerstand en onvriendelijke gedachten over mezelf. Ik begrijp dat mijn Ego mij vanuit haar manier van kijken terug wil hebben in het oude patroon, omdat ze weinig eigenwaarde heeft en bang is voor wat de buitenwereld zal denken. Ik lach dan vriendelijk en ik maak dan heel bewust de keuze of ik troost wil van zoetigheid of toch misschien die wandeling wil gaan maken om weer bij mijn kern te komen. Alles is goed, als ik maar vriendelijk ben voor mezelf. Ik voel nu steeds meer dat mijn kern kiest en dat mijn Ego nu schoorvoetend mee komt. Ze trapt niet meer keihard op de rem door gedachten met mij te delen die beangstigend en kritisch zijn. De gedachten zijn nu meer verwarrend. Ze weet niet zo goed meer hoe ze mij in mijn overleving kan terug zetten. Ze ziet met argusogen toe dat wat de kern te melden heeft toch ook wel heel waardevol is. Maar ze is bang voor zichzelf. Ze vertrouwt het nog niet helemaal. Ik vind het een heel bijzonder proces.

Het proces van de weg van angst naar liefde.

Nu ben ik zover dat ik het sporten weer wil oppakken. Ik heb lang niet meer gedurfd. Dat heb ik mezelf vergeven. Vandaag merkte ik tijdens de spinning les hoe moeilijk ik het vind om niet weer meteen in versnelling 5 te gaan fietsen. Ik werd op een bijzondere manier geholpen door de spinning leraar. Hij bleef er maar op hameren dat ik niet teveel aan de weerstand moest gaan zitten. Dat het mee fietsen op het ritme van de muziek prioriteit heeft. Elke keer als ik onbewust te hard van stapel liep, gaf hij mij een seintje. Hij weet niet hoe dankbaar ik hem ben voor zijn hulp. Dat dit precies is wat ik nodig heb! Want mijn Ego ziet weer kans merk ik om lekker hard er tegenaan te gaan. Maar mijn boezemvriend/ borstkanker heeft mij heel liefdevol laten zien hoe hard ik voor mijzelf was altijd.

Ik besef nu dat ik echt graag met plezier wil sporten. Ik hou van beweging en ik hou van bewegen op muziek. Maar vroeger was ik zo hard aan het stampen dat ik totaal niet van het ritme en de muziek genoot. Ik was alleen maar bezig met presteren. Het NU ging gewoon aan mij voorbij. Vandaag was dat voor het eerst in mijn leven anders. Ik heb de weerstand van de fiets bewust laag gehouden en ik genoot van de muziek. Ik was mij er ook steeds bewust van, omdat de spinning leraar mij continu seintjes gaf. Wat is het universum toch mooi als je echt iets wilt voor jezelf. Ik zei vanmorgen tegen mezelf….Pries je gaat voor het genieten van de les en niet voor het stampen. En wauw….ik kreeg meteen hulp in de vorm van een spinning leraar. Ik ben heel dankbaar voor deze hulp, omdat ik merk dat mijn Ego toch nog wel angstig is. Ik heb er nu alleen veel meer mededogen voor. Ik spreek mezelf vriendelijk toe en ik heb van nature veel humor.

Dus mijn innerlijke kracht wordt steeds groter en mijn zelfliefde dus ook!

Veel liefs!

Pries